تن آدمي كهن ترين دست نوشته است ، كه به دست خداوند نوشته شده است .
شما انتخاب نكرده ايد كه دودست يا دو چشم يا يك دهان داشته باشيد .
والدين شما هم نظري در باره نحوه طراحي بدنتان نداده اند.
اگر به بدن خود نگاه كنيد اغلب اعضاء را جفت مي بينيد.
اما در مركز صورت شما عضوي يگانه وجود دارد.
دهان ، زبان شما ، جايي كه مي توان از آن معناهاي بزرگ را بيان كرد.

كسي كه سخن مي گويد :
دوبار بايد ببيند .
دو بار بايد بشنود و بيانديشد .
دوبار بايد تمركز كند.
دوبار بايد به كار بندد.
همه قرباني زبان خويشيم . عضوي كه آرام پذير نيست . به ندرت پيش از تكلم مي انديشيم . " حتي در خواب هم حرف مي زنيم ".
براي شنيدن نواي هستي درون دو مانع وجود دارد . اول اصواتي كه خود ايجاد مي كنيم و دوم صداهاي دنياي بيرون . قلمرو سكوت ، منبع اصوات اول را كه در اختيار شماست خاموش مي كند.
هنگام شنيدن نواي درون به ديگران گوش نمي سپاريد.
اصوات بسياري در درون و بيرون شماست.
قلمرو سكوت ،‌ آرامشي است براي تنها و پر كارترين عضو اختياري بدن ،‌ يعني زبان .

ابتداآن را خاموش كنيد و سپس صداي جهان را .
هر يك از صداها را رديابي كرده ،‌ بشناسيد و به خود بگوئيد كه نبايد آن را بشنوم . اگر كلام قوي تر از شمشير است ،‌ پس هر كلمه اي كه مي گوئيم بايد ارزش بيآن كردن داشته باشد .