سلام ريتا جان.خوشحالم كه بازم مي تونم مطالب خوبت رو بخونم.

دست رو نكته خوبي گذاشتي .اين مسئله از چند جهت جاي بحث داره.مثلا يه نمونش اينه كه ما ايرانيا مخصوصا بعضيهامون برامون سخت اون محبت و عاطفه اي رو كه تو قلبمون هست به زبون بياريم .و فكر مي كنيم همسر يا فرزند يا دوست ما بايد محبت را در وجود ما كشف كنه.و حتي گاهي محبت ما با بدزبوني همراه والا من كه سر در نمي يارم اين چه مدل محبت كردنه

مسئله بعد اين كه ماسفانه ما فقط حرف مي زنيم بدون اينكه فكر كنيم و قبل از بيان اون حرف رو بسنجيم به همين دليل هم هست كه بعدها يادمون نمي ياد چي گفتيم .جالب كه خيلي از ماها فقط حرف مي زنيم كه از بيكاري و كسلي در بيايم بدون اينكه ذره اي تدبر كنيم.

من هم مثل تو فكر مي كنم با فكر و استفاده از جادوي كلمات زندگي خيلي زيباتر مي شه و چه بهتر اينكه در حرفامون نشاني از اون معبود باشه تا نشون بديم كه در لحظه به لحظه زندگي بش نياز داريم.

اميدوارم موفق و جاري باشي.........