سلام ريتا جان مرسي که لطف کردي و وبلاگ من رو مطالعه کردي...من هم وبلاگت رو مطا لعه کردم از بازي گجت تا آخريش که اين باشه...سعي ميکنم در زمان ديگه همشو بخونم.چون واقعاً متفاوته...!ميدوني در مورد اين پست اينطوري ميشه گفت که انسانها در تنهايي هاشون به حضور فردي در کنارشون توجهي نمي کنن....در مورد حضور لايتناهي خدا هم اين امر صدق مي کنه...جون ما حضورش رو که از رگ گردن به ما نزديکتره احسهس نمي کنيم درست مثل فقدان همون فردي که گاهي در کنارمون هست و گاه نيست...حتي اگه در حين انجام يه عمل تو فکرمون اين حضور لايتناهي رو حس کنيم پايدار نخواهد بود چون تا حواسمون از اين قضيه پرت شد حضورش رفته رفته کمرنگتر ميشه (تو ذهنمون)و در نهايت بيرنگ ميشه تا دفعه ي بعدي که دوباره حضورش پر رنگ بشه....و اين مربوط به ذهن تکامل نيافته و فراموشکار ما انسانهاست که حتماً حضور يه فرد در کنارمون لازمه تا کار رو به نحو احسن (مطلوب براي همون فرد) انجام بديم...که در مورد خداوند بزرگ هم صدق ميکنه...همين.

راستي اگر موافق تبادل لينك هستي اين كار رو بكن من هم همين طور .