بازی قایم مو شک

بچه که بودیم پدر مادرامون می رفتند یه جایی قایم می شدند و زمانی که بیرون می اومدند ما می خندیدیم خنده ما باعث خنده اونا می شد. بزرگتر که شدیم همین بازی رو با دوستامون انجام می دادیم. اصلاً قصدمون از قایم شدن این بود که بیان پیدامون کنند. نه اینکه بریم و دیگه پیدا نشیم. بعضی وقت ها هم که پیدامون نمی کردن از خودمون یه صدایی در می آوردیم که جامون رو پیدا کنند. این بازی همه جا مرسومه همه از این پنهان شدن و آشکاری لذت می برند. تازگی یه پرنده آوردم تو خونه با اونم دالی بازی می کنم اونم عکس العمل نشون میده و زمانی که من رو نمی بینه سرش رو می گردونه که پیدام کنه.

 فکر می کنین قصدمون از قایم شدن چیه؟ چرا این بازی به این سادگی به مرور زمان به دست فراموشی سپرده نشده؟یه داستانی هست که میگه خداوند وقتی انسان ها رو خلق کرد از فرشته ها پرسید: من کجا پنهان بشم که انسان منو پیدا نکنه؟ یکی گفت: تو دریاها پنهان بشین. خداوند گفتند: یه روزی انسان به دریاها راه پیدا می کنه. دیگری گفت: تو کوه ها پنهان بشین. خداوند گفتند: یه روزی انسان ها دل کوه ها رو میشکافند و پیدام می کنند. کسی جواب مناسبی پیدا نکرد. خداوند گفتند : من خودم رو تو دل آدم ها پنهان می کنم چون هیچوقت اون جارو نمی گردند. تا پنهان نباشی آشکاری معنی پیدا نمی کنه حتی خورشید هم شب ها پنهان میشه. اگه همش روز بود معنی آشکاری معلوم نمی شد. خداوند هم پنهانه تا پیداش کنیم و زمانی که به دنبالش نمی گردیم با نشانه هاش ما رو راهنمایی می کنه تا پیداش کنیم. حتی بعض ها رو می فرسته که جاش رو نشونمون بدن. نمی دونم اصلاً ما تو بازی شرکت می کنیم یا همش حواسمون پرته؟

اگه خداوند خودش آشکار بشه بازی از نو شرع میشه و باید چشم بزاریم آخه قانون بازی اینه که ما پیداش کنیم  و اگه خودمون پیداش کنیم اون دیگه هیچوقت پنهان نمی شه. جالب اینه که تو بازی بعضی وقت ها یه نفر درست پشت سرمون قایم میشه تا چشممون رو باز می کنیم میگه سُک سُک. به نظر من اینقدر خدا نزدیکه که تا چشمامون رو باز می کنیم آشکار میشه. اما مسأله اینه که ما با چشم بسته دنبالش می گردیم فقط کافیه چشم هامون رو باز کنیم و بعد...