نمی دونم تا به حال وقتی برف زیادی اومده،کوه رفتین یا نه ؟ نکته ای که در کوه پیمایی باید رعایت بشه اینه که، چون ارتفاع برف زیاده، با هر قدم ممکنه پا داخل برف فرو بره و قدم بعدی دچار مشکل بشه. این نوع حرکت کردن بسیار سخته، بهترین روش اینه که سرپرست گروه اولین قدم رو محکم برداره و بقیه گروه، پا جای پای سرپرست بزارن. اینطوری هم مسیر مشخص میشه، هم حرکت آسون میشه. در حقیقت کار مشکل و قدم های مشکل برای سرپرسته و بقیه گروه به راحتی با قدم های مطمئن جا پای سرپرست میزارن. این یه قانونه، که تو کوهپیمایی باید رعایت بشه. تو کولاک و طوفان کوه تنها گروهی به قله می رسند، که از این قانون پیروی کنند. یه نکته بسیار مهم در این برنامه ها داشتن بلد راهه. کسی که چندین بار این مسیر رو رفته و تو کوه گم نمیشه. دیگران به اون اعتماد می کنند و جا پای اون میزارن، تا به قله برسند.چند وقت پیش چنین برنامه ای داشتیم و گروه اول که بلد راه بود، به حرکت در اومد و بعد گروه ما با کمی تاخیر شروع به حرکت کرد. در ابتدای مسیر همه چیز خوب بود چون ما با کمی فاصله پا جای پای گروه بلد میذاشتیم، و با وجود طوفان و کولاک مشکلی نداشتیم. اما بعد از مدتی به علت های بسیاری حرکت گروه کند شد، و از گروه پیشتاز عقب موندیم. چون کولاک بود با تاخیر ما، رد پاها زیر برف پنهان شد و ادامه مسیر بدون رد پا، احتمال گم شدن رو تو اون سرما در پی داشت. حالا بمونه که تو اون برنامه به قله نرسیدیم و از همون رد پاهای خودمون برای برگشت استفاده کردیم. اما توی راه من همش به این موضوع فکر می کردم که تو مسیر الهی هم هممون کوه نوردیم و بلد های راه مسیر رو دارن به آهستگی طی می کنند. بهترین راه اینه که از ردپای اونا استفاده کنیم تا به مقصد برسیم. ضامن رسیدن به قله حرکت در رد پاهاست.البته میشه هر مسیر دیگه ای رو انتخاب کرد. اما، یا باید مسیر رو بشناسی! یا اینقدر زمان و آذوقه داشته باشی، که هی آزمون و خطا کنی. مشکل بزرگ اینه که اونا راه رو باز کردن و نشون میدن، اما ما اگه حرکت نکنیم تو این طوفان رد پاها شونو گم می کنیم و تو این راه دیگه برگشتی نداریم و موندن تو مسیر مساوی مرگه!!!!! تو مسیر برگشت خیلی حس بدی داشتم که نتونستم به قله برسم، اونم فقط به خاطر کمی کند عمل کردن. تو زندگی چه حسی پیدا می کنیم اگه در بین مسیر بمونیم و ندونیم که از کجا باید بریم.

یکی از این رد پاها عاشوراست .